Het is alweer 2 jaar geleden, die finaledag in Stockholm. Een dag waarvan we dachten: dit maken we nooit meer mee. En waar we vorig seizoen bijna wekelijks met weemoed aan terug dachten. Niet wetend dat ons een jaar later alweer zo veel moois te wachten zou staan.
Negen schitterende Europese avonden in de Johan Cruijff Arena. Minstens zo mooie tripjes naar Kiev, Madrid, Londen en ga zo maar door. Stuk voor stuk legendarisch om diverse redenen. Opnieuw heerst het gevoel dat we dit niet snel meer mee gaan maken. Dit was nog een treetje hoger: een groter toernooi, betere tegenstanders en geen spannende ontsnapping tegen Schalke 04, maar een klinkende zege in Bernabeu.
En toch, toch denk ik deze dagen stiekem weer met weemoed terug aan Stockholm. Dat finalegevoel, wat had ik dat volgende week graag weer beleefd. Dat gevoel dat we écht helemaal terug waren. Stockholm was van ons. 10.000 Ajacieden in de fanzone op Fleminggatan, 10.000 Ajacieden die al ruim 2 uur van voor de wedstrijden in het stadion zaten en de sfeer bepaalden. We kregen al snel door dat het met die wedstrijd niks ging worden. Maar we waren erbij. We maakten voor het eerst in ons leven een finale mee en dat was veel waard. Ook nu nog, ondanks die kansloze 2-0, zo merk ik.
Na afloop baalde iedereen, maar er waren geen tranen, zoals na Tottenham thuis. Er was vooral berusting en ook trots. We kregen de kans om het seizoen nog even te laten bezinken tijdens een boswandeling na de wedstrijd. Want niemand leek te weten waar we heen moesten en zo wandelden 10.000 Ajacieden laat in de avond door een Zweeds bos. Een wandeltocht van misschien wel drie kwartier, waarvan niemand wist waarheen. Een bijzondere afsluiting van een bijzonder seizoen. En een gebeurtenis waarvan iedereen die erbij was het 2 jaar later nog over heeft.
Het zijn de verhalen die weer boven komen nu het seizoen erop zit, het seizoen dat stiekem nog een weekje had moeten duren. Want ik had volgende week zaterdag met alle liefde door een Madrileens bos gewandeld. Het liefst nadat we de cup met de grote oren hadden gewonnen. Maar dat zit er helaas niet in, voorlopig moeten we het nog even doen met de herinneringen uit Stockholm. En stiekem dromen we alweer van Gdansk of Istanbul.
