‘Vertel je kinderen niet alles wat je zelf vroeger hebt uitgevreten’

Op een pleintje in Cuijk staat een zitbank. Twee vitale oudjes nemen plaats, ik schat in dat ze de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Hun fietsen tegen de zijkant van de bank geplaatst. Zo houden ze zicht op hun dierbare vervoermiddelen. Maar je mag niet fietsen op dat plein, aan de rand waarvan een fietsenstalling is.

Daar komen twee BOA’s, hun gezichten niet onvriendelijk maar toch strak in de plooi, zich bewust van hun verantwoordelijke taak. Ze spreken de twee uitrustende oudjes aan. Of ze het verbodsbordje niet hebben gezien? De fietsen mogen daar niet staan. Of ze hier fietsend zijn gearriveerd, hebben ze niet kunnen constateren, dus daar hebben ze het maar niet over, want dan zouden de rapen helemaal gaar zijn. 

Ik speel wat met mijn telefoon, want ik wil weten hoe deze confrontatie eindigt. Welnu, slot van het liedje is dat de twee recreërende oudjes, zonder boete, fietsen aan de hand hun rustplaats verlaten. De BOA’s tevreden dat ze deze klus hebben geklaard.

Ik moest aan deze gebeurtenis denken toen ik las dat burgemeester Hillenaar twee extra BOA’s in dienst gaat nemen om de overlast van jongeren te beteugelen. Er komen veel klachten over jongeren, zegt hij. En meldt daarbij (ik lees niet dat hij “verzucht”) dat door corona veel mensen extra gevoelig zijn waardoor ze eerder naar het alarmnummer van de overheid grijpen.

We zijn een stelletje zeikerds aan het worden. Tuurlijk, herrie maken, vernielingen en troep achterlaten in tuintjes, moet je niet doen. Daar mogen BOA’s wel wat van zeggen. Ben benieuwd hoe ze dat aanpakken. Rottige streken door jongeren zijn van alle tijden, laten we het niet groter of erger maken dan het is. Ik durf mijn kinderen niet alle details prijs te geven van lamlendige fratsen die ik vroeger heb uitgehaald. Het zou te relativerend werken op mijn opvoedkundige vermaningen. Zoals lange tijd geleden mijn buurvrouw, behept met een schelle stem en ondiplomatiek taalgebruik diep in de nacht vanuit haar slaapkamerraam schreeuwt naar haar dochter die net door een jongeman op het tuinpad wordt afgeleverd. “Wa hedde gej nou wer uutgevrete?” Haar dochter tettert terug, kennelijk op de hoogte van de geschiedenis van haar moeder: “Niks anders dan gej vroeger.”

Geachte Buitengewoon Opsporingsambtenaar, denk aan je eigen jeugd. Ben lief voor hen. En ook voor de oudjes.

Koos