Negenhonderd rode pepers en toch gelukkig: ‘In Brussel promoten ze dit soort tuinen’

,,Ik weet van gekkigheid niet wat ik ermee moet”, zegt Bus. ,,Ik heb een lading naar restaurant De Houtloods gebracht en nog meer pepers naar chocolatier Friandries. Maar ja, daar kan ik ze lang niet allemaal kwijt.”

Bus besloot de betonnen vlakte vol puin achter zijn huis te veranderen in een stadstuin. Het is een opmerkelijk gezicht: een weelderige (moes)tuin middenin de stad, op courgette worp afstand van het station. Begin mei begon ‘ie met zijn eerste bakken, waar courgettes en peultjes in werden gezet. 

Daarna volgden puntpaprika’s, paksoi, mais, spitskool, witte kool, paprika’s, sperziebonen, sugarsnaps, gele bonen, bleekselderij en een scala aan kruiden.

En die rode pepers dus. Die werden iets te enthousiast geplant. Hij lacht. ,,Ik heb veel inschattingsfoutjes gemaakt, maar dat maakt het leuk. Ik leer elke dag nog bij.” Bus zit met een kop koffie aan tafel, kijkt uit over de ‘groene apocalyps’ achter in zijn tuin. 

Dat stadstuintje - pak’m beet 70 vierkante meter - wil Bus graag laten zien. ,,Om mensen duidelijk te maken dat ze heel makkelijk wat dichter bij hun voedsel kunnen staan en hoeveel er mogelijk is in een stadstuin. Een stad als Brussel promoot deze tuinen, daar hebben ze een website met advies over moestuinen. Dit is mijn eerste poging en het is met een beetje inlezen en wat passie al een groot succes.”

Natuurlijk waren er tegenslagen, maar in een paar maanden tijd heeft de stadstuin al 43 kilo opgeleverd. Bus haalt nog wel eens een zak aardappelen of uien - al gaat hij die ook poten - verder eet hij alles vers. ,,Iedereen zou dit kunnen. Het kan veel efficiënter en kleiner. En de zaadjes haal je gewoon bij de Lidl.”  

Omdat de grond in de Spoorzone vroeger vervuild was, staan de meeste planten in bakken met aarde. ,,Voor de koolsoorten, kruiden, wortel- en bladgroenten is het nodig. Peulvruchten kunnen wel in vervuilde grond staan.”

Of Bus een wereldverbeteraar is? ,,Nee, het geeft mij heel veel voldoening om dichter bij mijn voedsel te staan. Het wordt op de meest gekke manieren geïmporteerd en gekweekt, met pesticiden noem maar op.  Ik ben er minder door gaan verspillen, er zit toch moeite in. En ik heb geen groenafval meer, dat gaat allemaal de compostbak in. Wereldverbetering is het niet, maar ik heb zo wel mijn eigen paradijsje gecreëerd. Ik verander wat ik zelf kan veranderen en laat hier mensen van mee genieten.”