Slechts even bestond er onduidelijkheid over de afloop van deze ongelijke strijd. In het eerste kwart verdeelden beide teams de strafcorners nog netjes onder mekaar – twee stuks voor elk team, allemaal gemist - maar toen Victor Wegnez het kunstgras van Wilrijk met zijn typische versnelling deed smeulen, tikte John-John Dohmen de openingsgoal binnen. De plaatselijke pletwals was op gang gekomen en zelfs in ondertal bouwden de Belgen hun bonus uit. Florent van Aubel tikte met veel vaardigheid zijn goaltje binnen en Tom Boon knalde geen minuut later op pc nummer drie binnen. Wilrijk danste vrolijk mee op het ritme van zijn leeuwen, des te meer toen Emmanuel Stockbroekx voor nummer 4 zorgde.

Thuisvoordeel, klasseverschil, positie op de mondiale ranking (2 tov 9), wereldtitel, de 5-0 uit de poulefase: het waren evenveel voortekenen die een gunstige afloop lieten vermoeden. Daarover was na die overrompelende eerste helft al lang geen twijfel meer. Spanje stribbelde nog even tegen, maar dat baatte uiteraard niet tegen al dat tricolore machtsvertoon. Van Doren en co bleven stormen en Alexander Hendrickx scoorde nummer vijf op penalty corner. En als de bezoekers toch eens dreigden, stond doelman Vincent Vanasch paraat. Zijn bijnaam? The Wall. Treffend. Zo eindigde de match op dezelfde score als de openingswedstrijd tegen dezelfde opponent: 5-0.

Deze generatie houdt van goud. Met minder dan het mooiste metaal zijn ze niet meer tevreden, deze bende die een jaar of tien geleden aan zijn lange tocht doorheen het internationale tophockey begon. De ultieme bekroning moet volgend jaar in Tokio volgen. Europa is de hotspot van het mondiale hockey. Sinds het wegdeemsteren van India en Pakistan kunnen alleen Australië en Argentinië zich echt meten met de elite van het Oude Continent. Wie in dit werelddeel primus is, hoort uiteraard bij de kanshebbers aan de Vlam.