Zij kozen voor Texel en willen niet meer weg - deel 2 Roos Pandelaar

Je hebt verstokte Texelaars, hier geboren en getogen, die je met geen tien paarden van het eiland krijgt. Maar ook mensen van buitenaf. Die hier zijn komen wonen en werken, verknocht raakten aan het eiland en nooit meer weg willen. In deze serie bestaand uit vijf delen vertellen ze over hun passie voor het eiland. Vandaag deel 2: Roos Pandelaar, van chique Laren naar nuchter Texel.

Het was niet haar eigen droom, maar die van haar vader. Toch ging Roos Pandelaar met hem mee, toen hij het vermaarde restaurant De Prinsemarij in Laren verkocht en er een strandpaviljoen op Texel voor terugkocht. "Samen met mijn vriend Huub, met hulp van mijn ouders, mocht ik iets opzetten dat helemaal naar ons idee was. Een uitdaging, die we met beide handen hebben aangepakt."

Relaxed

Vlak voor Pasen 2018 ging Bries20 in De Koog open. Er volgde een druk en hectisch seizoen, dat tot half oktober duurde. "Het was nog wat rommelig, met kinderziektes. Maar al snel kregen we mooie complimenten, ook op Facebook. In Laren is het veel chiquer, maar hebben mensen ook gauw een ontevreden gezicht. Je doet het er niet zomaar goed. Hier zijn de gasten in vakantiesfeer, relaxed. Dat werkt erg lekker. Mensen een fijn gevoel bezorgen is het leukste dat er is."

Texelaars lekker nuchter

Ook van de eilandbewoners kregen ze enthousiaste reacties. "Er zijn veel Texelaars geweest. Een vast groepje, maar ze kwamen ook wel alleen of met anderen." Roos genoot van hun aanwezigheid. "Texelaars zijn lekker nuchter. Daardoor kunnen wij ook gewoon onszelf zijn. Toen we krap in de afwassers zaten, bood een vrouw spontaan aan om een paar dagen te komen helpen. Superleuk! Mensen hebben hier nog wat voor elkaar over."

Stapje voor stapje

Terwijl haar vriend de scepter in de keuken zwaaide, was het aan de nog maar 22-jarige Roos de andere medewerkers aan te sturen. Ze is er door veranderd, vindt ze zelf. "Ik was altijd erg onzeker, ben een tijd lang behandeld aan anorexia. Nu heb ik veel meer zelfvertrouwen en help ik ook mensen met een eetstoornis. Ik kan ze natuurlijk niet beter maken, maar als maar één op de honderd er iets aan heeft om er over te praten, dan is dat al fijn."

Het is eind oktober wanneer we Roos spreken. Pas in januari beginnen de voorbereidingen op het nieuwe. "Het is nu wel even wennen. We kennen nog maar weinig mensen. Het is daardoor erg stil. Maar ik heb er zin in om ons leven hier op te bouwen. We doen het stapje voor stapje."