Ja-knikker of nieuwe wereldorde?
17 Apr 2019, 17:07
foto


In het artikel van Fareed Zakaria, The Rise of Illiberal democracy (Foreign Affairs, 1997), wordt aangeduid dat democratisch gekozen regimes hun macht grenzeloos vergroten en burgers fundamentele vrijheden ontnemen, met de nadruk dat in het Westen vrije en eerlijke verkiezingen hand in hand gaan met constitutioneel liberalisme, de rechtstaat en fundamentele mensenrechten, waarbij in de rest van de wereld deze twee concepten uit elkaar gaan.

De vragen die hierbij gesteld kunnen worden; (i) Worden landen die inmenging van Westerse machten niet toelaten met betrekking tot bestuur en beleid, automatisch gecategoriseerd als 'illiberale democratieën', omdat zij geen deel uitmaken van de Ja-knikkers club? (ii) Wordt liberal democracy alleen toegepast in Westerse landen die in het verleden als kolonisatoren vormen van illiberale democratie hebben toegepast in hun koloniën, om bewust de onderdrukten op een onderontwikkeld niveau te houden? (iii) Vormt de opmars van superpowers en emerging superpowers zoals China, Rusland en India, een bedreiging voor de traditionele schaakmat van de internationale arena? Of we kunnen een stap verder gaan en ons afvragen (iv) wat is de werkelijke grondslag van (de in het Westen onstane) begrippen als rechtstaat en mensenrechten? En (v) in hoeverre is er nog sprake van democratie wanneer beleid gemaakt wordt door supranationals (bijv. de EU)?

Lloyd Best, intellectueel uit Trinidad, zei het reeds treffend. We worden politiek ingedeeld als derdewereldlanden “but who started counting?” Dit is een diepgaande vraag, zeker met het oog op het op 16 april gelaunchte Instituut voor Dekolonisering van Suriname, Dekosur, zijn bovengenoemde vraagstukken een interessante discussie waard. Door wiens bril kijken we als we hele landen wegzetten als illegitiem of ondemocratisch, zoals in een recent artikel op dit medium? Welk meetsysteem wordt toegepast? Zijn er geen andere zienswijzen?

Het Westen niet meer dé wereldorde
Volgens Kishore Mahbubani, voormalig ambassadeur van Singapore bij de Verenigde Naties en auteur van Has the West lost it?, heeft het Westen de kunst om macht te delen verloren. Het Westen kan niet langer veronderstellen zijn ideologie op te leggen aan de wereld, en moet ophouden politiek en militair in te grijpen in de aangelegenheden van andere naties, vooral tegen de achtergrond van een nieuwe wereldorde met China en India als leidende economische machten. Voorts geeft ook Jonathan Holslag, Belgische auteur van De kracht van het Paradijs, aan dat een onvermijdelijke transitie plaatsvindt in een nieuwe machtsverdeling met China aan de top. Het is noodzakelijk voor het Westen (de auteur richtte zich met name op Europa) om zich aan te passen aan deze geopolitieke en geo-economische veranderingen.

Frappant is het zeker dat bijvoorbeeld Singapore, China, Rusland, en India vallen onder de noemer van 'illiberale democratieën'. Who was labelling… de Westerse bril?
Tegelijkertijd zijn het juist deze staten die de nieuwe power players zijn qua politieke-, economische en militaire positionering binnen de internationale arena, alsmede met rasse schreden nationale groei en ontwikkeling doormaken. Het Westen blijkt niet in staat te zijn gelijke tred te houden, daar zij vastgeroest lijken in linkse en rechtse paradigma.

Waar staat Suriname: ja-knikker vs. illiberaal?
De vraag is dan: waar staat Suriname? Hoe kiezen we positie in dit veranderende geopolitieke veld? Moeten we regeren vanuit onze nationale belangen of slechts voorkomen dat anderen ons afstraffen voor onze gezichtspunten (bijv. over Venezuela)? Hoe zien we onze eigen toekomst en rol op het wereldpodium?

Dit zijn fundamentele vragen die nationaal beantwoord moeten worden. Tot op heden heeft alleen de NDP een internationale politiek gevoerd met een duidelijke pluriforme basis, die verder reikt dan alleen de Noordzee.

Het wegzetten van een regering als illegitiem en ondemocratisch en degene die het gezicht van de NDP ondersteunen karakteriseren als ja-knikkers is schrikbarend kort door de bocht en dus gebaseerd op slechts één visie, uit één wetenschappelijk veld. De vraag is of die visie überhaupt houdbaar is? Immers, sinds de verkiezingen van 2000 maakt de NDP een continue zetelgroei door met stemmers van alle lagen van de bevolking, ongeacht ras, kleur, geloof of leeftijd. Allemaal individuen die zichzelf vertegenwoordigd zien in de visie vóór Suriname, geleid door partijleider Bouterse, en in Algemene, Vrije en Geheime Verkiezingen hun keus duidelijk maakte. Uiteraard is Desiré Delano Bouterse voor de NDP, wat Johan Adolf Pengel voor NPS, Henck Arron voor de NPS, Eddy Bruma voor de PNR, Jagernath Lachmon voor de VHP en Iding en Willy Soemita voor de KTPI waren. Een leider, echter is hij wel toegankelijk voor eenieder.


Wetenschappelijk Bureau NDP
Advertenties