Suriname is toegetreden tot de club

(Aangeboden)

In sommige landen van de wereld zijn regeringen bijna dagelijks bezig democratische instituten te vernietigen om zo de weg te effenen voor illiberale ideologieën. Er wordt een systematische aanranding gepleegd op bijna iedere autonome institutie in het land, bijvoorbeeld, op de rechterlijke macht en de politionele diensten.
Naarmate één partijregeringen de regel worden in zwakke democratieën komen in de vuurlinie ook te staan de bancaire wereld, oppositie, media en kritische burgers. In hun drang om de basisprincipes van de democratie te vernietigen hebben deze zogenaamde meerderheidsregimes weinig oog en respect voor minderheden en zijn zij bereid ras en godsdienst te gebruiken om de samenleving te polariseren. Hoewel de grondwet de krachten van een regering limiteert, worden die door autocratische machthebbers genegeerd en opzij gezet.

Wat al deze autocratische regimes willen, is een gecontroleerde democratie waarin media en burgers zich conformeren aan hun politieke ideologie. Een politiek van rancune en aanvallen op politieke opponenten is ook een kenmerk van de neerwaartse spiraal van de democratie. De aanvallen zijn vaak bedoeld om de aandacht af te leiden van de tekortkomingen van de regering, maar zijn ook een uiting van de intolerantie van de machthebbers

De opkomst van illiberale democratieën
Een illiberale democratie is een bestuurssysteem, waarin hoewel verkiezingen plaatsvinden, de burgers geen kennis dragen van de activiteiten van de machthebbers vanwege een gebrek aan transparantie. De term illiberal democracy werd door CNN’s Fareed Zakaria gebruikt in een artikel in het Amerikaans tijdschrift Foreign Affairs van november/december 1997.
Zakaria wijst erop dat in het constitutioneel liberalisme van het Westen democratie en burgerlijke vrijheden hand in hand gaan. Maar in andere delen van de wereld vallen deze twee concepten uit elkaar. Hij ziet steeds meer landen waar regeringen ertoe overgaan de vrijheid van burgers te beknotten en regels te veranderen om politieke concurrentie uit te schakelen, een trend die volgens hem wereldwijd aan het groeien is.

Professor Jennifer Gandhi van de Amerikaanse Emory universiteit is van mening dat veel autocraten in illiberale democratieën verkiezingen toestaan om hun bestuur te legitimeren, zowel naar de eigen bevolking toe als naar de internationale gemeenschap. Deze autocraten geloven dat zij het mandaat van het volk hebben om te doen wat zij willen als zij maar regelmatig verkiezingen organiseren. De media worden sterk gecontroleerd, NGO’s hebben weinig te betekenen of worden soms verboden, terwijl opponenten en critici worden bedreigd of opgesloten.

De huidige Hongaarse premier Viktor Orban heeft bij de oprichting van zijn partij Fidesz in 2014 het concept van de illiberale democratie tot centrale thema van de partij gemaakt. In zijn denken over illiberale democratie is er minachting voor de tolerantie van minderheden, hij gelooft sterk in het meerderheids-isme, verwerpt checks and balances en hecht grote waarde aan nationalisme en separatisme. Hij herschreef de Hongaarse grondwet om de illiberale waarden van zijn partij erin op te nemen en te bestendigen.

Een klassiek voorbeeld van een illiberale democratie is Singapore. Toen Singapore onder leiding van Lee Kwan Yew in de jaren zestig onafhankelijk was geworden, kon het nog een liberale democratie worden genoemd. In de loop der jaren consolideerde de regerende People’s Action Party (PAP) haar macht, wetten werden aangenomen om constitutionele vrijheden te beperken (zoals het recht op verenigen of het vormen van associaties), de invloed over de media, vakbonden, NGOs en academici werd systematisch versterkt. Alhoewel technisch gezien vrije en eerlijke verkiezingen met meerdere partijen plaatsvinden, is de politieke realiteit in Singapore dat vanwege vrees en zelfcensuur participatie in oppositionele politieke partijen heel moeilijk is met gevolg, dat de dominante regeringspartij de enige geloofwaardige optie is bij de verkiezingen.

Enkele andere landen die als illiberale democratieën genoemd kunnen worden of op weg zijn te worden: Bangladesh, China, Egypte, Honduras, Nicaragua, Pakistan, Rusland, Turkije, Venezuela en tegenwoordig ook India onder het bestuur van de Bharatiya Janata Party.

Naarmate de verkiezingen naderen, zijn de regerende NDP + BEP + HVB bezig hun greep op de bestuurlijke sleutelinstituties te consolideren, waarbij alle democratische regels overboord worden gegooid. Nooit eerder is de republiek Suriname getuige geweest van zulk een achteloze ontkenning van democratische normen. Onder leiding van hoofdzakelijk de NDP wordt een systeem gecreëerd waar alles en iedereen zich moet conformeren aan haar ideologie.
sportbonden, sportverenigingen en serviceclubs worden geïnfiltreerd om de lofzang te zingen op de dominante partij.
Onder een zogenaamde noemer van versterking en uitbreiding van de democratie en het democratisch gehalte worden kiesregels verandert, een leeftijdsgrens wordt opgetrokken, districten worden opgedeeld en districtsfunctionarissen worden verplaatst of overgeplaatst.

Instituten dienen niet meer het doel waarvoor zij zijn opgezet, zij worden de laatste jaren bemenst door adepten en coryfeeën van voornamelijk de NDP om zodoende deze instituten naar haar hand te zetten zoals recentelijk bij de Centrale Bank. Dat geldt ook voor de top van de politionele dienst en de douane, echter, bij het willen ontslaan van de procureur-generaal werd de hand overspeeld. De wijziging van de Terugroepwet was een frappant voorbeeld van gelegenheidswetgeving om twee overgelopen parlementariërs binnen het regiem te houden. Opponenten of vermeende opponenten worden in diskrediet gebracht, in sommige gevallen wordt zelfs karaktermoord gepleegd op hen zoals bij ABS en Adek. Zo schaart Suriname zich bij de landen die als illiberale democratieën bestempeld kunnen worden!

In een NDP vakantiekamp te Bosbivak in september 1992 voor kinderen van 8-15 jaar werd legerleider Bouterse aangekondigd als een vader van iedereen die hem volgde. Hij zei zelf dat in het kamp indoctrinatie van de NDP-leer niet aan de orde was, maar dat het zuiver een vakantiekamp was om kinderen te laten genieten. Niettemin moesten na afloop de kinderen 3x zeggen “wij zijn één, daarom zijn wij NDP, doe met ons mee”.

Militair, couppleger, bevelhebber, voorzitter en president, nimmer heeft dhr Bouterse het plan, dat hij sedert de coup van 1980 had verlaten i.e. Suriname te knechten zoals de Hollandse Zeeuwen dat eerder hadden gedaan.


Rudie Alihusain