Het begint al bij het binnenkomen voor de recensent: geen welkom, enkel een kort “onder welke naam heeft u gereserveerd?” Het werd het begin van een “buitengewoon onhartelijk” eerste halfuur in het restaurant, zo schrijft hij.

Hij weigert een aperitiefje, dat krijgt hij liever bij het eten, maar plots ziet hij dan al het eerste bord verschijnen. “Geen uitleg. Een amuse? In onze servet gevouwen ligt een kartonnen kaartje met het lunchmenu. Het kommetje voor ons blijkt de eerste gang. Oei, we zijn al van start.”

Pas daarna kwam er uitleg over het menu, waarna meteen een probleem oprijst: Wanneer Boekaert zegt dat zijn vrouw liever geen vlees eet, blijkt dat hij dat bij de reservering had moeten aangeven en dat ze nu 15 euro extra zullen moeten betalen. Ook wanneer ze niet exact willen volgen wat het wijnarrangement voorschrijft, stemt de ober met duidelijke tegenzin in.

Boekaert schrijft dat hij het best begrijpt dat chefs van het niveau van Herman en Bril ingaan tegen al te kieskeurige klanten. Een beetje inschikkelijkheid had hij echter wel verwacht. “Wat ze hier flikken gaat wel heel ver.”

“Met zichtbare tegenzin een menu aanpassen is één ding (daar een supplement voor vragen is pushing it), maar dat geëmmer over die wijn is echt een gotspe. Je schenkt ze toch per glas, was is dat nou voor moeite?”

Het zal hen uiteindelijk drie gangen de tijd kosten voor ze de ongezellige sfeer van zich af weten te schudden. “Mede te danken aan de sommelier, die er oprecht veel lol in had.” Voor de gerechten zelf heeft Boekaert niets dan lof, al schrijft hij dat de gerechten soms zo uitgepuurd zijn dat ze “een tikje ludiek worden. ‘God, bij welke hap zal ik dat ene mini-puntje rode ui eens eten?’”

Zijn besluit? “Het is zeker de moeite om eens bij The Jane te gaan eten. Het probleem is: dat vindt The Jane ook. Een beetje te veel.”

Lees hier de volledige recensie: Was dit goede tweesterrenrestaurant maar wat gastvrijer