Brockhampton speelt graag met boybandclichés. 'Listening to Nsync, saw my name on the cd/ bleach blonde tips, wanted to be JT', rapte Joba op 'Sweet' - met zijn blonde coupe lijkt hij nochtans meer op Nick Carter. Maar verder is er weinig boyband aan de Texanen, behalve dan dat het allemaal jongens zijn en enkele van hen homo zijn. In de Dance Hall toonde Brockhampton zich eerder een begiftigde rapcrew die vooral het showmanship van de boybands incorporeerde: hetzelfde uniform, nu en dan een korte choreografie en vooral veel overgave.Alle genres in één bandDe spil die daarbij voor de catchy refreinen zorgt is Abstract, maar zijn vijf kompanen kregen allemaal een eigen taak - Merlyn Wood zorgde bijvoorbeeld voor de meest excentrieke raps, en de schuchtere Bearface leverde zowaar een solo rockballade op elektrische gitaar. Het is die diversiteit die ook de albums van Brockhampton zo'n plezier om te beluisteren maakt: wie heeft Spotify nodig als je alle genres in één band terugvindt?De bars van Ameer Vann, die uit de band werd gezet na verschillende klachten van vrouwen over psychologische en seksuele mishandeling, werden gewoon geskipt in 'Gold' en 'Swamp'. Dat was niet eens erg: daardoor kregen de nummers een knipbeurt die ze live wel konden gebruiken. Het maakte van Brockhamptons eerste passage in ons land een onweerstaanbaar stuiterfeest. 'Keep a gold chain on my neck/ fly as a jet/ boy you better treat me with respect', rapte Abstract in 'Gold'. Dat verdient hij ook.