Alternatief donorwet: de koninklijke weg

De samenleving is verdeeld over de donorwet. De ene helft dringt de andere helft haar mening op. Stemmingen in de Tweede en Eerste Kamer: 75-74 en 38-36. Voor een grondwetswijziging is een twee derde meerderheid nodig, dat had in dit geval ook op zijn minst gemoeten.

De indruk is ontstaan dat deze wet zelfs op slinkse wijze door de Tweede Kamer is gejast. In vaktermen heet dat dan slimme lobby. Een Tweede Kamerlid miste door een enorme blunder de cruciale stemming. En Eerste Kamerlid Marleen Barth miste door haar vakantie het belangrijke debat over de donorwet en besloot vervolgens af te treden.

Als de donorwet wordt overruled door een referendum komen chantageachtige alternatieven uit de bus - zoals geopperd door Frank Willems (ED Opinie 18 mei). Het is vooral deze wijze van benaderen, het buiten de wil van iemand zijn lichaam confisqueren na zijn dood, die mij zo tegenstaat. Als het niet goedschiks (vrijwillig) gaat, dan maar kwaadschiks (wettelijk/dwang), lijkt het motto. Via de achterdeur wordt geprobeerd toegang te krijgen tot iets waar ik zelf geen toestemming voor heb gegeven.

De overheid gaat zonder je persoonlijke instemming met je lichaam aan de haal. Het wetsvoorstel wil dat de overheid ons donorformulier alvast voor ons invult met 'ja, tenzij'.

Een probleem is ook dat mensen geregistreerd kunnen worden als donor terwijl zij dat eigenlijk niet willen. En wat voor degenen zonder computer, zonder DigiD of mogelijkheden post te lezen of te begrijpen? Helpt dan na een referendum het door Frank Willems voorgestelde 'voor-wat-hoort-wat'? Als ik zelf om organen vraag, moet ik ze dan ook zelf geven?

Dat roept het gevoel op dat je lichaam opeens wordt gezien als handelswaar. Is dat niet een degradatie van bewuste donor (een klasse gebaar) tot onbewuste of gedwongen leverancier?

De koninklijke weg is om mensen te vragen of zij bereid zijn iets dat zo van hun zelf - en van hun dierbaren - is te schenken aan een ander. Waarbij zij zelf beslissen of zij dat levensgeschenk al dan niet willen doneren. Waarom moet aan iets dat zo persoonlijk is het zelfbeschikkingsrecht op twijfelachtige gronden worden ontnomen?

Als deze zaak veel eerder via de koninklijke weg was benaderd, waren er mogelijk al veel meer donoren geweest. Nu zien donoren hun geschenk opeens als een 'onteigening'. Of op zijn minst niet meer als hun eigen persoonlijke beslissing, een verrijking van ook hun leven. Hebben eerdere donoren - 6.300 - niet om die reden opgezegd? Donor zijn is klasse, maar dan willen zij dat wel doen op basis van een vrijwillige keuze.

Niet alleen het door Willems geopperde alternatief staat me tegen. Ook zijn woordgebruik: 'gasten van Geen Stijl' en 'slimmeriken die denken te wachten tot de nood aan de man is, straffen met een wachttijd van drie jaar'. Het geeft precies de sfeer aan waarin de discussie helaas belandt. Riekt dit niet naar chantage? Als je niet... dan ...

Als het doel zo nobel is, overtuig dan de mensen. En laat ze zelf beslissen of en wanneer ze hier een keuze in willen maken. Wie deze weg wil bewandelen, kan van harte op mijn steun rekenen. Dus stem ik voor het referendum en de daarbij behorende oproep: Heeft u eigenlijk al nagedacht over donorschap?