Επανάληψη: Αναζητώντας το θαυμαστό…

(Επανάληψη από παλιότερο post.)

Ακόμα πιο τραγικό από το προηγούμενο είναι ότι δεν εμφανίζονται εναλλακτικές κοσμοθεωρίες. Σχεδόν όλοι οι φανταστικοί κόσμοι τείνουν να είναι σφαιρικοί και να υπόκεινται στους ίδιους φυσικούς νόμους με αυτούς στο δικό μας σύμπαν. Επίσης, ακόμα κι αν δεν γίνεται καμια αναφορά στο Διάστημα, υπονοείται ότι υπάρχει ως χώρος πέρα από τη σφαίρα του κόσμου.

Ποια είναι η τελευταία φορά που είδες στη σύγχρονη φανταστική λογοτεχνία έναν κόσμο που, για παράδειγμα, είναι επίπεδος; Ή, που τελειώνει σ’έναν καταρράκτη, όπως σε πολλούς μύθους;

Ένας φανταστικός κόσμος θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε σχήμα: πυραμιδοειδής, τριγωνικός, κυκλικός, παραλληλόγραμμος, κυβικός, τύπου Möbius strip… οτιδήποτε. Και, φυσικά, μπορεί να υπακούει σε φυσικούς νόμους που διαφέρουν από αυτούς που ξέρουμε.

Αλλά φαίνεται να υπάρχει μια βλαπτική για τη λογοτεχνία προσκόλληση στη σύγχρονη επιστήμη – μια προσκόλληση σχεδόν θρησκευτικού τύπου – ενώ η δουλειά της φανταστικής λογοτεχνίας είναι να σε απελευθερώνει από όλα αυτά τα “θρησκευτικά” σκουπίδια και να σε κάνει να αναρωτιέται για μια απειρία πραγμάτων.

Ένας κόσμος που είναι ίδιος με τη Γη αλλά απλά υπάρχει και κανένας δράκος, ή εμφανίζεται κανένας μάγος που πετά φωτιές από τα χέρια του, δεν είναι και πολύ ευφάνταστος. Ούτε έχει τίποτα να σου προσφέρει νοητικά ή πνευματικά. Καταντά άλλο ένα βαρετό mainstream που αποβλακώνει τις αισθήσεις.

Η φανταστική λογοτεχνία που θα ήθελα να διαβάζω – που αληθινά με ενδιαφέρει – είναι αυτή που, εκτός του ότι έχει πνευματώδη διάλογο, τρομερούς χαρακτήρες, και ακούραστη πλοκή, παίζει με τη φύση της πραγματικότητας. Δυστυχώς, δύσκολα τη βρίσκεις – και απορώ γιατί. Τα άλλα πράγματα τα διαβάζω για πλάκα.