Dat zegt Van Dis in gesprek met het AD. "Maar ik word wel somber van mensen die de hele dag lachen. Stel dat ik de hele dag zou lachen als de heer Rutte, daar word je toch somber van."
"Ik denk dat dit begonnen is na het schrijven van het boek over mijn moeder", legt Van Dis. In 2014 schreef hij een autobiografisch getinte roman over zijn moeder nadat zij overleden was. "Na alle humor, spot en zelfspot, begon er iets te knagen. Ik was me heel bewust geworden van mijn sterfelijkheid."
Volgens de auteur was dat een vreselijk cliché. "Dood gaan we allemaal, maar nu had ik een soort doodsdwang. Ik dacht: ik kan eruit stappen en daar was ik heel erg mee bezig. Ik heb een donkere periode achter de rug. Nee, ik wil helemaal niet dood, maar er was wel een stem in mij die mij dood wou."
Isolement
Volgens Van Dis had dit gevoel enerzijds te maken met het overlijden van zijn moeder. Anderzijds had hij zich naar eigen zeggen in een isolement gebracht. In Parijs, waar hij zeven jaar woonde, was hij ook alleen, maar bezocht elke avond een bioscoop. Nu woont hij in de Achterhoek waar hij slechts een winderige wandeling langs de uiterwaarden kan maken.
Van Dis spreekt ook over zijn talent voor eenzaamheid. "Ik had dat als kind al, ik ben graag alleen. Maar nu ben ik een tijd heel somber geweest en begon er in dat alleen-zijn iets te knagen waar ik veel last van had. Dat heb ik verwerkt en ik heb het bevochten. Dit boek is het resultaat van een strijd. Ik heb het boze waar ik tegen heb gevochten in een boek gezet en dat is nu dichtgeslagen. Het is opgeborgen."