Γράφει ο Άριστος Μιχαηλίδης
Σε πνεύμα συμφιλίωσης, ταυτόχρονα με την παράσταση στη Σαλαμίνα, πάνε σήμερα και τα βιβλία στους εγκλωβισμένους μαθητές του Ριζοκάρπασου. Αφού εγκριθούν από τις κατοχικές Αρχές και αφού ξεσκιστούν οι σελίδες που δεν συμβαδίζουν με το πνεύμα της βαρβαρότητας των κατακτητών μας. Οι μαθητές, βεβαίως, θα κάνουν ακόμα λίγη υπομονή, διότι εκκρεμεί η έγκριση (από το κατοχικό καθεστώς, φυσικά) τριών εκπαιδευτικών, αφού αυτοί που διορίστηκαν ήταν σε λίστα απαγορευμένων. Κάτι έγραψαν στο facebook και δεν άρεσε στους εταίρους μας. Αλλά, γιατί να ασχολούμαστε με αυτά;
Στη Σαλαμίνα θα πάμε ως οικοδεσπότες, όπως λέει κι ο πρόεδρος του ΘΟΚ, «σε ένα πνεύμα συμφιλίωσης, αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού». Έχασαν και οι λέξεις τη σημασία τους. Γιατί το πρόθημα «αλληλο» προϋποθέτει κατανόηση και σεβασμό κι από τις δυο πλευρές. Δηλαδή, αμοιβαιότητα. Όταν είναι μονόπλευρο, δεν είναι αλληλοκατανόηση, είναι δουλεία. Και γονυκλισία, ίσως.
Όπως λέει κι ο Μπαμπινιώτης: αλληλοκατανόηση είναι το να μοιράζεται κανείς με άλλον τις ίδιες καταστάσεις (χαράς, λύπης κ.λπ.). Εμείς τι μοιραζόμαστε με τους κατακτητές της πατρίδας μας; Τα κλεμμένα μας; Την Ιστορία μας; Τα θέατρά μας; Τις εκκλησίες μας; Σήμερα, λοιπόν, που θα νιώθουν οικοδεσπότες οι άνθρωποι του θεάτρου, Κύπρου και Ελλάδας, πηγαίνοντας στη Σαλαμίνα υπό στρατιωτική κατοχή, ας διερωτηθούν πόσο σεβασμό και κατανόηση αντικρίζουν οι τρεις καθηγητές που απαγορεύτηκε να διδάξουν τα εγκλωβισμένα Ελληνόπουλα στο Ριζοκάρπασο.
Ας σκεφτούν ως άνθρωποι του πολιτισμού, των Γραμμάτων και των Τεχνών, ποιο σεβασμό αντικρίζουν όταν οι λογοκριτές του κατοχικού καθεστώτος παίρνουν τα βιβλία που αποστέλλονται στο Ριζοκάρπασο, τα φυλλομετρούν και σχίζουν με το πάθος των χιτλερικών Ες-Ες τις σελίδες που τους φαίνονται ενοχλητικές; Νιώθουν κι αυτοί οικοδεσπότες, προφανώς.
Αλλά, οι «δικοί μας», του ΘΟΚ, τι είδους οικοδεσπότες είναι, που δεν ένιωσαν την ανάγκη ούτε καν να ενημερώσουν το Τμήμα Αρχαιοτήτων, που νομικά και ηθικά έχει υπό την ευθύνη του τη διαχείριση της αρχαιολογικής κληρονομιάς της Κύπρου, και βεβαίως των 198 κηρυγμένων μνημείων που βρίσκονται στα κατεχόμενα. Το ξέρουν άραγε ότι το ΕΒΚΑΦ έκανε έρευνα για να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να διεκδικήσει τα βακούφικα και ότι υποστηρίζει πως οι περιουσίες στα Βαρώσια ανήκουν σε τρία βακούφικα, του Αμπντουλάχ Πασιά, του Λαλά Μουσταφά Πασιά και του Μπιλάλ Αγά; Όλοι οικοδεσπότες με το νου τους. Και με πνεύμα συμφιλίωσης, φυσικά. Πάντα όμως στη σκιά του κατοχικού στρατού. Από αυτόν ζήτησαν άδεια άραγε ο ΘΟΚ και τα κρατικά θέατρα της Ελλάδας για να πάνε στη Σαλαμίνα, αφού δεν ζήτησαν, έστω και για να τηρήσουν τους τύπους, από τον νόμιμο ιδιοκτήτη που είναι το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Οικοδεσπότες όπως ακριβώς πάμε στη Σμύρνη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, αλλά και στην Αγιά Σοφιά. Πολλοί και από το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου. Με το ίδιο τουριστικό πνεύμα πάνε άραγε και στη Σαλαμίνα; Παραδομένοι; Με το αδόκιμο: Και διηγώντας τα να κλαις; Διότι, μπορεί να έχουν κάποιοι την ισχυρή άποψη ότι πάνε σαν οικοδεσπότες για να δείξουν ότι δεν τα εγκατέλειψαν, αλλά στην πραγματικότητα πάνε σαν επισκέπτες, με δυνατές βεβαίως αναμνήσεις, αλλά αναμνήσεις, όχι ζώσες πραγματικότητες. Όπως και στην Αγιά Σοφιά. Και το μήνυμά τους είναι αυτό ακριβώς.
Ότι έχουν αποδεχθεί την πραγματικότητα και τα τετελεσμένα της κατοχής. Ότι η συμφιλίωση δεν είναι με τους Τουρκοκύπριους, είναι συμφιλίωση με τους κατακτητές. Και τώρα πια περάσαμε στο επόμενο στάδιο: να το εξωτερικεύσουμε για να τελειώνουμε. Αντέξαμε 3.000 χρόνια, Τεύκρο, γιε του Τελαμώνα, αντέξαμε Ευαγόρα και Ονήσιλε, αλλά δεν αντέχουμε άλλο, καιρός να μηδίσουμε κι εμείς, να πάμε με τους ισχυρούς να ησυχάσουμε.
ΕΛΛΑΣ 