Başbakanı cezaevine kapatmalı

Dün İzmir Kırıklar F tipi cezaevinden ve Şırnak T tipi cezaevinden mektuplar aldım. İsyan halindeyim, bu ülkenin yöneticileri ile aynı havayı soluduğum ve onlar tarafından yönetildiğim için acı çekiyorum. Barış, insan hakları, özgürlük laflarını ağızlarından düşürmeyen o vicdansız siyasetçiler şimdi hangi cehennemde bilen yok. Cezaevlerindeki insanlar hep olduğu gibi bugünlerde de yine kendi kaderleri ile baş başa kalmışlar, ceberut devlet yine dişini göstermeye başlamış.

Çözüm Süreci denen sahtekârlık askıya alınınca baskılar daha da şiddetlenmiş. Küçük bir örnek vermek gerekirse, eskiden tek kelepçe ile hastaneye götürülen hasta mahpuslara şimdi çift kelepçe takılıyor. Onca askerin arasında bir mahpus nasıl kaçar anlamak mümkün değil! Amaç eziyet çektirmek ve rencide etmektir. Bu zalim uygulamayı kabul etmeyen mahpuslar hastaneye götürülmüyor ve tedavi edilmiyor. Birçok cezaevinde mahpuslar yer darlığından beton zeminde yatıp kalkıyorlar. Yemekler çok az, kalitesiz ve de yenilecek gibi değil.

Geçen güz Kars'ta cezaevindeyken, 'Cezaevinin hayvanlara bile reva görülmeyecek ağır şartlarını görebilmesi için adalet bakanını bir hafta cezaevine kapatmalı,'demiştim. Eksik demişim; başbakanı, hatta tüm hükümet üyelerini cezaevine kapatmalı. Ancak o zaman anlarlar o mezarlıklarda nasıl işkenceli bir hayatın sürdüğünü.

Cezaevleri ile ilgili yıllardır o kadar şey yazılıp söylendi ki, insan ne diyeceğini bilemiyor. Bir işkencedir sürüp gidiyor. Gün yok ki, insan kıyma makinesine dönüşen TC. cezaevlerinden bir tabut çıkmasın. Devlet mahpuslara düşman gözü ile bakıyor ve bu nedenle onlardan zalimce intikam alıyor.

Dürüstçe söylemek gerekirse, ateş düştüğü yeri yakıyor. İnsan hakları kuruluşları laftan öteye bir şey yapmıyor, toplum ilgisiz, barolar bir ölü umursamazlığı içinde. Siyasetçiler kör ve sağır, cezaevindeki insanların onların gözünde bir çöp kadar bile değeri yok, tüm dertleri yeniden Ankara'ya kapağı atmak.

Bu yara bir asırdır kanayıp duran bir yara. Devlet diktatör olunca cezaevleri de doğal olarak faşizmin hüküm sürdüğü zindanlara dönüşüyor. Yılların acı tecrübeleri ile görüldü ki, devletin bu vahşi zoru ancak dişe diş bir mücadele ile geriletilebilir.

Ayrıntılarını başka makalelerimde yazmıştım; mahpuslar cezaevi yönetimine katılmadıkça bu yara hep işlemeye devam edecek.

Bütün yük anne, baba, eş, çocuk ve kardeşlerin omuzlarındadır. Bence mahpus yakınları İstanbul veya Diyarbakır'da cezaevleri meselesi ve çözümün tartışıldığı bir Cezaevi Konferansı toplamalıdırlar. Onların yanında ve içinde yer almak bize borçtur.

Ya cezaevleri insanileştirilsin, ya da başbakan cezaevine kapatılsın;talebi ile pek çok çalışma yapılabilir.

[email protected]

Mahmut Alınak

Odatv.com