Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, όταν η χώρα βρισκόταν μόλις πέντε μήνες στη μέγγενη του ΔΝΤ και της τρόικα, όσοι μιλήσαμε για τις καταστροφικές επιπτώσεις των μνημονίων στην οικονομία, στην αυτοδιοίκηση, στην καθημερινότητα του πολίτη και συνδέσαμε την τότε εκλογική μάχη με αυτοδιοικητικούς στόχους, αλλά και με τον πυρήνα της πολιτικής της ύφεσης, της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης, σχεδόν λοιδορηθήκαμε. Πέρασαν από τότε τρεισήμισι χρόνια. Η Ελλάδα σήμερα, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή για περίοδο ειρήνης οικονομική κατάρρευση, η οποία οδηγεί σε ευρεία κοινωνική κρίση. Είναι άκρως αποκαλυπτικά τα στοιχεία που παρουσιάζει όχι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η Τράπεζα της Ελλάδος στην τελευταία Έκθεσή της.

Την τετραετία 2010-2013:

– Η ύφεση ήταν συνολικά 20,4%
– Η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος ξεπέρασε το 30%
– Η ιδιωτική κατανάλωση, σε σταθερές τιμές, μειώθηκε κατά 23%
– Οι δαπάνες για επενδύσεις υποχώρησαν κατά 51%
– Οι πραγματικές μέσες ακαθάριστες αποδοχές μειώθηκαν κατά 25,2%, ενώ οι κατώτατες αποδοχές κατά 19,9%.
–  Μεταξύ 2009-2013 χάθηκαν 904.200 θέσεις εργασίας (-19,9%).
– Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΚΑ, περίπου 75.600 επιχειρήσεις (30% των επιχειρήσεων) διέκοψαν τη δραστηριότητά τους το ίδιο διάστημα.
– Το ποσοστό πληθυσμού της Ελλάδος που βρίσκεται είτε σε κίνδυνο φτώχειας είτε σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού, ήταν το 2012 34,6% (3.795.100 άτομα) και είναι υψηλότερο από την Ε.Ε. (25,1%).

Το ποσοστό της σχετικής φτώχειας αυξήθηκε κατά 17,3%, το χάσμα της φτώχειας αυξήθηκε κατά 24,1%, ενώ ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε κατά 25,4% (συγκρίσεις 2008-2011). Την ίδια στιγμή το χρέος δεν έγινε βιώσιμο, παρά τις δραστικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών και τις συνεχείς αυξήσεις φόρων. Ενώ μπήκαμε στο μνημόνιο με χρέος ίσο με το 129% του ΑΕΠ,  στα τέλη  του 2013 το χρέος ξεπέρασε το 175% του ΑΕΠ.

Αυτό είναι μέσα σε λίγες γραμμές το μνημόνιο. Ένα όπλο μαζικής καταστροφής, κατάθλιψης, δυστυχίας και συντριβής. Θυμηθείτε τι έλεγε τότε, μέρος του πολιτικού κόσμου και των media… «Και να μην μας το επέβαλαν έπρεπε να το εφεύρουμε», «περιέχει διατάξεις που έπρεπε να είχαμε εφαρμόσει από δεκαετίες», «γυρνάμε σελίδα στο δεύτερο εξάμηνο του 2011»… Πάμε λοιπόν σε εκλογές αυτοδιοικητικές – ευρωεκλογές κι ενώ τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 ο ελληνικός λαός είχε δώσει σαφές μήνυμα ανατροπής του πολιτικού χάρτη, μιας ανατροπής που δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί αλλά κυοφορείται μέσα στις συνειδήσεις, παραμένει το θυμικό και το αίτημα ελπίδας της ελληνικής κοινωνίας.

Σε αυτές τις εκλογές, από την μια πλευρά θα βρίσκονται αυτοί που πρωταγωνίστησαν στην διαφθορά, στις μίζες και στα σκάνδαλα. Αυτοί που κουβαλούσαν σε σακούλες το μαύρο πολιτικό χρήμα. Αυτοί που ίδρυσαν offshore εταιρείες που και σήμερα αρνούνται να τις ελέγξουν και να τις φορολογήσουν και έβγαλαν στο εξωτερικό δισεκατομμύρια ευρώ αφορολόγητα. Αυτοί που προκειμένου να βολέψουν την εκλογική τους πελατεία δημιούργησαν και συντήρησαν έναν σπάταλο δημόσιο τομέα τον οποίο σήμερα υποκριτικά καταγγέλλουν. Οι δωρολήπτες της SIEMENS, οι εμπλεκόμενοι στις διάφορες λίστες Λαγκάρντ, Λιχνενστάιν κλπ, οι μεσάζοντες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τα κόμματα-μπαταξήδες που χρωστάνε στον ελληνικό λαό πάνω από 250.000.000 ευρώ από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Αυτοί που με πρόσχημα την κρίση απέλυσαν 50.000 δημοσίους υπάλληλους, καταργήσανε όλα τα εργασιακά δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων. Αυτοί που ξεπουλάνε όσο-όσο την δημόσια περιουσία σε φίλους τους επιχειρηματίες. Αυτοί που χαρίζουν τις τράπεζες στους χρεωκοπημένους τραπεζίτες, φορτώνοντας νέα βάρη τον λαό, που διαλύουν ότι έχει απομείνει από το σύστημα της δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης, που υποβαθμίζουν και καταργούν την δημόσια παιδεία.

Στον αντίποδα αυτής της αγριότητας και της λεηλασίας, «εμείς»! Η αριστερά,  όχι η όλη αριστερά δυστυχώς, αλλά μαζί με την αριστερά ένας χείμαρρος πολιτών που δεν προέρχονται από την αριστερά αλλά προσβλέπουν σε αυτήν, καθώς είναι άμαθη και άπειρη στην λοβιτούρα και τη λαμογιά, την αποκατάσταση «του κοινού περί δικαίου αισθήματος» και  την αποκατάσταση της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Τον τελικό λόγο όμως έχει ο ελληνικός λαός. Ο λαός θα κρίνει με την ψήφο του αν θα δώσει νομιμοποίηση στις πολιτικές της λιτότητας, της υποβάθμισης του κοινωνικού κράτους και της περαιτέρω περιθωριοποίησης του κόσμου της εργασίας ή θα ανάψει το πράσινο φως για αλλαγή πολιτικής, κερδίζοντας ταυτόχρονα και ένα δεύτερο στοίχημα, πιο σημαντικό, καθώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια χάθηκε η συλλογική αίσθηση πως μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον μας δημοκρατικά. Ο λαός μπορεί να αποφασίσει αν θέλει η Ελλάδα να είναι μια έρημος φτώχειας κι εξαθλίωσης παγιδευμένη στα χρέη και στην διαρκή λιτότητα ή αν θέλει να διεκδικήσουμε η Ελλάδα  να γίνει ξανά χώρα κυρίαρχη, να αναπτυχθεί δίνοντας έμφαση σε μια οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας, διευρύνοντας τον τομέα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και αξιοποιώντας το μέρισμα της ανάπτυξης, για να ανακουφίσει πληγές και να εκπληρώσει κοινωνικές ανάγκες.

*Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ